Aanbeland op Ameland.
Er waren 45 minuten gespeeld in de wedstrijd en in de kleedkamer keek coach Gerjen met een melancholische blik toe hoe zijn spelers met het hoofd in de handen neerkeken op de kleedkamertegeltjes. Bakkeveen 2 had in de eerste helft niet bepaald een onuitwisbare indruk op het Amelandse veld van Geel Wit achtergelaten. Een team dat in de volksmond ‘The Greatest Show on Grass’ wordt genoemd zou niet tegen een 0-2 achterstand aan mogen kijken in de rust. De gedachten van coach Gerjen gingen uit naar de gebeurtenissen die zich voorafgaand aan de wedstrijd hadden plaatsgevonden.
Onder het motto ‘recreëren KUN je leren’ werd in alle vroegte al een voorschot genomen op fijn dagje Ameland. Met een paar gehuurde busjes werd de reis ingezet naar de boot die ons op het eiland diende af te leveren. Al vrij snel droop de gezelligheid ervanaf, beide busjes werden gevuld met goede verhalen, prima grappen en de doordringende lucht van structureel geopende sluitspieren. Eenmaal op de boot aanbeland, werd de toon gauw gezet door een iets te brutale meeuw die besloot zijn ontlasting achter te laten op onze sterspeler Jacobus ‘J-cube’ Okkema. Toen zijn tranen gedroogd waren, konden we beginnen met het genieten van de schitterende dag. We gedroegen ons zoals het een echt reserve-voetbalteam betaamt: luidruchtig, ongenuanceerd, onbeschoft, winderig en voorzien van een gezonde lading seksistische grappen. Dit resulteerde menigmaal in gefronste wenkbrauwen bij de dagjesmensen die niet wisten hoe snel ze de oren van hun kinderen moesten bedekken.
Je zou bijna vergeten dat er nog een voetbalwedstrijd gespeeld moest worden. We werden dan ook zeer onpasselijk toen we doorkregen dat er op het terrasje van ‘de Klimop’ geen bier gedronken diende te worden. Het ijzeren regime van coach Gerjen ‘the Barbarian’ liet niet toe dat er afgedwaald werd van de missie: 3 punten meenemen naar huis. Het terrasbezoekje moest zodoende voltooid worden met een gezonde sportmaaltijd en een fristi.
Ondertussen keek Yko trots voor zich uit. Hij had zojuist een hele tosti in zijn eentje opgegeten en voelde zich hierdoor ‘fantostisch’! Tevreden keek hij om zich heen en kon een kleine glimlach niet onderdrukken bij het zien van zijn teamgenoten. ‘Dit is een goed stel’, wist Yko en hij was blij dat hij deel mocht uitmaken van een dergelijk gezelschap. Terwijl hij nogmaals een blik wierp op zijn lege bord, zag hij vanaf de andere kant van het terras een projectiel met ongekende snelheid op zich afkomen. In dit korte ogenblik flitste zijn hele leven aan hem voorbij: onder anderen zijn eerste zelfgebouwde zandkasteeltje, het behalen van zijn veterdiploma, het meisje waar hij de voorgaande avond achter de Brink haar maagdelijkheid van had afgenomen maar wiens naam hij niet meer voor de geest kon halen, alle significante momenten in zijn leven passeerden de revue. In een duik voor zijn leven wist hij het object maar net te ontwijken. Eenmaal weer opgestaan merkte hij op dat zijn bord opnieuw gevuld was, ditmaal met een kletsnat servetje. Yko, die wel vaker tissues met plakkerige substanties in zijn leven had gezien, keek angstig om zich heen in de veronderstelling dat een aanslag op zijn leven werd gepleegd. Gelukkig kon hij al rap gerustgesteld worden toen hij het bleke en betraande gezicht van Janno ‘lytse Sjoerd’ van der Veer zag. Deze had zojuist in een hoestbui zijn servetje (met inhoud) maar liefst 10 meter verderop geschoten. Coach Gerjen, die zelf het grootste deel van de ziektekiemen over zich heen kreeg, besloot hierna dat het genoeg was geweest, waarna er koers werd gezet naar het voetbalveld. Bij het verlaten van het terras drong het eindelijk tot keeper Gijs ‘YahtzeeeeeeeeeeeEEeee’ van der Ham door dat we niet in Bolsward waren, maar op Ameland.
De 0-2 achterstand halverwege de wedstrijd was volledig aan onszelf te danken. Met voetbal dat in Ruud Gullits woorden getypeerd zou worden als ‘sexy football’ werden legio kansen gecreëerd tegen een team dat louter teerde op lange ballen. Echter, deze kansen werden net zo vakkundig om zeep geholpen als ze gecreëerd werden. Hier was ondergetekende mede debet aan, alsmede Sjoerd ‘Falcao’ Valk en J-cube. Na het opratelen van enkele voetbalcliché’s (lees: ‘laat de bal het werk doen’) waren we klaar om de achterstand om te buigen in een voorsprong. Reeds vanaf de aftrap werd het duidelijk wie de baas was op het eiland. Met flitsend veldspel werd de verdediging van Geel Wit te kijk gezet. Met een aantal messcherpe counters bleven de kansen zich opstapelen, echter resulteerde dit opnieuw niet in doelpunten. Een eigen goal van Geel Wit moest eraan te pas komen om de hatelijke 0 van het scorebord te halen. Dit luidde een offensief van de buitencategorie in en na lang wachten kon onze aanvallende vuurkracht volledig benut worden. De gelijkmaker volgde al gauw (ondergetekende jatte vals een doelpunt uit een inzet van Janco ‘Pleisters’ de Jong), waarna we op jacht konden naar de overwinning. Nadat er opnieuw een dozijn kansen om zeep werd geholpen kwam dan eindelijk het moment waarop we met zijn allen zo hoopten. In opnieuw een aanval die een lust voor het oog was, werd Pleisters vrij voor de keeper gezet. Hij bedacht zich niet en bracht met een droge knal Bakkeveen op voorsprong. Janco spreidde zijn armen en vierde zijn goal door met veel gevoel voor theater een zeearend te uit te beelden. De imitatie was zo treffend, dat alle aanwezige meeuwen in paniek huiswaarts keerden.
Ondertussen zag de penningmeester van Geel Wit zijn kans schoon om naar het entreehokje te sprinten, om met terugwerkende kracht entreegeld te vragen voor deze wedstrijd. Voetbal van dit niveau had men nog nooit mogen aanschouwen en de penningmeester leefde in de veronderstelling dat hier keiharde valuta aan te verdienen viel. Massaal trok het publiek naar het entreehokje om de portemonnee te legen. De penningmeester wist niet wat hem overkwam, de euro’s vlogen over de toonbank alsof het niks was. Toen de stofwolken opgetrokken waren van deze massahysterie, vond de penningmeester zichzelf terug in een stapel bankbiljetten, creditcards, sieraden, spaarzegels en zelfs enkele tickets voor een Anita Meyer concert. Het aanwezige thuispubliek, inmiddels voorzien van V.V. Bakkeveen sjaaltjes, genoot met volle teugen en besloot in alle euforie de BBQ erbij aan te zetten. De wedstrijd was intussen volledig onder controle en de zak met de drie punten was al zo goed als dichtgeritst, toen de geur van gegrilde worstjes en hamburgers het reukorgaan van ‘Igor de Ca’Marco Bouma bereikte. Deze jongen, erg gevoelig voor gebakken lekkernijen, besloot zijn volledige aandacht te richten op de culinaire hoogstandjes die bereid werden door onze kersverse schare fans. Hierbij verloor hij het mannetje uit het oog dat hij diende te bewaken bij een corner. De gevolgen waren desastreus, uit de corner werd de eindstand op 3-3 bepaald.
Vanzelfsprekend voerde teleurstelling de boventoon na afloop van de wedstrijd. Gelukkig waren we er snel weer bovenop, de nog steeds euforische toeschouwers zetten koud bier voor onze neus neer. Hier wisten wij ons wel raad mee en enkele momenten later was de volledige kantine drooggelegd. Omdat onze dorst bijbelse proporties begon aan te nemen, besloten wij onze reeks voort te zetten op de boot. Met een paar uitgedroogde keeltjes namen we plaats in wat wij dachten dat een kroegje voor moest stellen. Falcao, die het meeste leed onder de tijdelijke drooglegging, wist al snel dat we niet op de juiste plaats waren om bier te scoren. Met een oorlogskreet waar Mel Gibson in Braveheart een puntje aan kan zuigen, schreeuwde Falcao het uit: HET BIER IS BOVEN!!!! Hij schoot overeind met nog nooit vertoonde wilskracht en toewijding, stoomde over de tafels, stapte nog op een paar kale kruinen van enkele zittende dagjesmensen, om zo in een epische spurt zijn teamgenoten van nieuw bier te voorzien. Deze roekeloze behulpzaamheid staat symbool voor het Bakkeveen 2 van dit seizoen. Een sterrenensemble, dat zeker, maar toch zo gewoon gebleven en vol van compassie. Wat er na de bootreis terug allemaal is gebeurd weet niemand meer, maar wat we wel weten is dat het nog lang onrustig bleef op Ameland…
Namens Bakkeveen 2,
-Arjan Zijlstra
(Bij deze geef ik de pen door aan Redmar Bosma)
Reacties