Het onderstaande verhaal, van Margreeth de Haan, is het zesde en laatste deel van de World Servants Bakkeveen die in Ecuador gebouwd hebben.
Drie weken Ecuador met World Servants
Ja, het begon allemaal zo mooi. Met zijn allen op het vliegveld Schiphol en instappen voor de eerste keer in een vliegtuig. In mijn geval dan. Ik vond het wel een beetje spannend hoor. Maar gelukkig mocht ik bij het raampje zitten, en dat vond ik wel prettig. Achteraf gezien stelde het niet veel voor. Ik vond het stijgen echt helemaal te gek. Wat een snelheid super hoor. En dalen, ja wat moet ik daar van zeggen, de ene piloot kan het goed en de ander brouwt er helemaal niets van. Maar goed gelukkig heelhuids aangekomen in Ecuador. We kregen een giga ontvangst van de bewoners van Las Maravillas. Wat een mooi land is dit zeg. We zijn door het Andes gebergte naar het dorp gereden, wat een bergen zeg, prachtig.
Er heerste binnen de groep een goede sfeer. De jeugd kon het goed met elkaar vinden, en ook de staf onderling ging goed haha. Gelukkig hadden we een goede relatie opgebouwd met elkaar waardoor we als staf ook alles tegen elkaar konden zeggen. Dit is heel belangrijk tijdens zo?n project. Helaas ontwikkelde ik al op de 1e zondag dikke benen. Ik dacht dat het van de warmte kwam maar volgens onze tolk had ik toch wel rare prikken op mijn been gekregen. Hij zei dat ik er niet aan moest gaan krabben. Maar mijn benen werden gedurende de week als maar dikker en dikker. Als ik met mijn benen omhoog lag ging het goed. Als ik
?s morgens van bed kwam waren mijn benen lang zo dik niet. Wel waren ze knalrood. Tijdens ons eerste echte uitje met de gehele groep op de 2e zaterdag in Ecuador, kwamen we er achter dat het toch wel heel erg gesteld was met mijn benen. Samen met nog 2 andere meiden uit de groep die ook last hadden van dikke benen ben ik toen naar een arts geweest.
Hier kregen we alle drie medicijnen mee en het advies om rust te nemen met de benen omhoog. Nou dit heb ik 4 dagen vol kunnen houden. Als ik geen rust nam vernam ik het ook direct aan de dikheid van mijn benen. Gelukkig heb ik de laatste week nog een hoop dingen kunnen doen. Ik ben nog aan het metselen geweest en heb leren stuccen. Heel erg leuk en spannend. ?k Ben blij dat ik dit nog heb mogen doen. En heb er toen ook nog maar lekker van genoten. Het kinderwerk is ook allemaal goed verlopen. We hebben vanaf de eerste maandag gemiddeld 30 kinderen gehad. Hier deden we dagelijks een Bijbelverhaal mee en we gingen knutselen en spelletjes met ze doen. We hebben ook een hele hoop met de kids gezongen. Dit vonden ze ook erg leuk om te doen. Ze hebben ook elke dag wel een liedje voor ons gezongen, waar we heel blij mee waren. Op de laatste dag in het dorp hebben we een kinderfeestje georganiseerd. Binnen de groep waren er vier meiden die wel wat extra kinderwerk wilden doen. Zij hebben dan ook deze ochtend geheel voorbereid. Ze hadden allerlei spelletjes bedacht o.a. bellen blazen, voetballen en ballonnen blazen, maar ook slingers maken en kleurplaten maken. Verder hebben ze een herinneringsplakkaat gemaakt voor in hun school. Daarna zijn we in optocht naar de bouwplaats gegaan waar alles ondertussen was versierd en waar de taarten al klaar stonden. De kids hebben van deze dag ook enorm genoten.
Gelukkig hebben we met elkaar nog een paar mooie dagen gehad richting huis. Eerst een lange route terug naar Quito door een heel mooi landschap. Het was een andere route als op de heenweg. Wel mooi en indrukwekkend hoog. Donderdag nog met de groep Quito bekeken, de rest van de groep is nog met de kabelbaan de hoogste berg opgegaan. Ik durfde dit niet aan omdat ik al erg last had van hoofdpijn en een misselijk gevoel. Waarschijnlijk door de hoogte. Maar goed, ik heb een paar fijne uren gehad met onze tolk Ivannoe. We hebben toen ff heel fijn met elkaar kunnen praten.
Vrijdagmorgen heel vroeg ging de vliegreis starten, weer naar huis. Ik wilde toen ook wel weer graag naar huis. Ik heb weer genoten van de vlucht. Nou ja het stijgen en dalen dan. Niet van de lange tijden dat we erin moesten zitten. Heel blij waren we toen we om 5 over 8 de wielen aan de grond zetten op Schiphol. Toen nog alle formaliteiten bij langs en de bagage halen en toen konden we eindelijk onze familie en vrienden om de nek vliegen.
Wij als groep van Bakkeveen konden met zijn allen in een bus van Paulusma stappen. Ik had zoiets van hé hoe kan dit nou weer. Maar ik hoorde achteraf van mijn dochter dat dit allemaal al was geregeld voordat we überhaupt weg waren naar Ecuador. Dus ze hebben dat mooi geheim kunnen houden, in ieder geval voor mij wel. Ik ben God dankbaar dat alles zo goed is verlopen en dat we allemaal hebben kunnen doen wat we wilden doen. En wie weet ga ik nog wel eens weer op project, maar dat moet nog maar even wachten want misschien gaan we dan wel als gezin, naar Egypte of zo. Henk-Jan en ik als staf en Stephan en Ellen als deelnemers mee. Lijkt me goed om dat samen te kunnen doen.
Ook ik wil jullie allemaal bedanken voor het steunen van ons tijdens het project. Bedankt voor de kaarten die we mochten ontvangen in Ecuador. Ook bedankt voor het ondersteunen van de acties. Ten slotte wil ik Anneke bedanken voor het regelen van een bus tezamen met
Gauke Krikke, om ons van Schiphol te halen. Dit was echt een super verassing. En ik denk dat we het ook niet hadden verwacht met zijn allen. Het was heel bijzonder.
Bedankt allemaal hiervoor. Ik hoop jullie te treffen tijdens een nader te benoemen tijdstip om samen te genieten van de foto?s en misschien al wel een dvd.
Groetjes
Margreeth de Haan
Ons vliegtuig
Een lange reis naar Ecuador
Hostel in Quito
Margreeth als stucadoor
Reacties