Reisverslag naar Burkina Faso 2012

Reisverslag naar Burkina Faso

1 nov. – 8 november 2012

Donderdagmorgen 1 november.

’s Morgens om half vier gaat de wekker. Snel eruit, douchen en aankleden. Janneke gaat me vanmorgen naar Schiphol brengen. Na het ontbijt worden de tanden gepoetst en kunnen de laatste dingen in de koffer. Ben al aan het wegen geweest met de koffer, want ik mag 23 kilo meenemen, een paar dingen zijn verhuisd in de handbagage.
Het is twintig over vier als we richting Amsterdam vertrekken. Nu kunnen we van het feit profiteren dat je bijna overal 130 km mag. ( het is tussen 19.00 en 6.00 uur) We arriveren om zes uur op Schiphol. Incheken heb de avond van tevoren al gedaan, dus hoef ik alleen de bagage maar af te geven. Geen verassingen, de koffer weegt 22,8 kg. Naar Afrika mag je twee koffers van 23 kilo mee nemen. Voor mijn persoonlijke spulletjes heb ik genoeg aan één koffer, daarom heb ik de andere, aan het Franse team, ter beschikking gesteld.
Er is nog tijd zat, mijn vliegtuig vertrekt om acht uur, dus doen Janneke en ik nog even een kop koffie. Op ons gemak lopen we om half zeven richting douane. De paspoort controle verloopt zonder problemen. Dan moet ik door het “poortje”. De schoenen moeten uit, de fototas leeg, alles wordt overhoop gehaald. Op het röntgenapparaat ziet de dame, die mij controleert, een multitool. Ik beweer stellig dat dat niet kan, want ik heb hem in mijn koffer gedaan. Plots schiet mij te binnen dat ik hem in een zijvakje van mijn fototas heb gedaan. Die mag dus niet mee!!!! ( er zit een mesje aan.) Beleeft vraag ik de dame of ze de multitool aan Janneke, die een eindje verderop staat, wil geven. Anders ben ik hem kwijt. Gelukkig stemt ze hier mee in. Na nog een laatste groet aan Janneke ga ik op zoek naar de “gate”, van waaraf mijn vliegtuig vertrekt. Vanaf half acht mogen we aan boord en rustig zoek ik mijn plekje. Het liefst zit ik bij de nooduitgang. Dit is niet omdat ik er dan in geval van nood snel uit kan, maar omdat ik op deze stoelen wat meer ruimte voor mijn “landingsgestel” heb. De vlucht naar Parijs verloopt snel en rustig. Het vliegtuig is maar half vol, zou de recessie hier de oorzaak van zijn? Vijf en vijftig minuten nadat we zijn opgestegen, landen we op vliegveld “Roissy-Charles de Gaulle” in Parijs.
We arriveren bij terminal 2F om tien over negen. Mijn aansluitende vlucht naar Ouagadougou gaat om vijf voor elf, dus alle tijd. (Denk ik!!!) Ik hoef alleen maar even over te steken naar terminal 2E en dan de gate op te zoeken waar het vliegtuig klaar staat. Maar aangekomen in terminal 2E, blijk ik niet de enige te zijn, die vanmorgen met een vliegtuig wil. Het is zwart van de mensen. Ik vraag iemand van inlichtingen of ik achter in de rij aan moet sluiten voor mijn vlucht naar Ouaga. Ja hoor, iedereen moet vanmorgen door die poortjes. Er staan misschien wel twee duizend mensen te wachten. In een lange rij zigzaggen we langzaam richting paspoort controle. Mijn horloge is al diverse keren geraadpleegd en het is bijna kwart voor elf als ik eindelijk door de paspoort controle ben. Nu op zoek naar de gate. Op een groot bord wordt aangegeven dat ik naar gate M29 moet. Waar ik nu sta zijn de gates K. Voor M moet ik nog een stuk met de tram buiten langs. Langzaamaan begin ik hem toch wel een beetje te knijpen. Aangekomen bij gates M zie ik dat het bord aangeeft dat voor Ouaga, “ last call” rood staat te knipperen. Op een draf ga ik door de lange hal. Verdorie, ik moet ook nog door de douane. Weer de schoenen uit, alles overhoop. Op mijn opmerking dat mijn vlucht om vijf voor elf gaat, wordt niet gereageerd. Tijd om mijn veters vast te maken heb ik niet. Hollend ga ik langs de gates m21-22- 23 en tenslotte 29. Hijgend laat ik mijn boardingpas zien. Het zweet loopt langs mijn gezicht, als één van de laatste passagiers kom ik binnen. De stewardessen zijn uitermate behulpzaam en beloven dat ze vanaf nu alles in het werk zullen stellen de vlucht zo aangenaam mogelijk te maken.
Er zit al een vrouw op mijn stoel! Ze blijkt in de verkeerde rij te zitten. Er gaan weer een paar mensen van boord. Hun bagage moet dan natuurlijk ook weer uit het vliegtuig. Voor niets heb ik me dus in het zweet gelopen. Het vlietuig vertrekt met een half uur vertraging. Het blijft een geweldige ervaring, het opstijgen van een dergelijk vliegtuig, in dit geval een airbus A330. Langzaam taxied het vliegtuig naar de startbaan. Het staat klaar aan het begin van de startbaan. Als de piloten het sein “go” krijgen, beginnen de motoren te brullen en langzaam komt het gevaarte op gang. In een paar seconden loopt de snelheid op naar 300 km en komt het vliegtuig los. Het gerammel verstomt en het gebulder van de motoren gaat over in een monotoon gebrom en we stijgen naar een hoogte van 11 km. We moeten ongeveer 4100 km afleggen. De buitentemperatuur op deze hoogte is -53gr. Boven de Pyreneeen zien we dat daar sneeuw ligt. Over Barcelona vliegen we de Middellandse Zee op. Ongeveer anderhalf uur nadat we zijn opgestegen vliegen we over Algerije Afrika binnen. We vliegen eerst naar Niamey in Niger, voor een tussenlanding en daarna zetten we de reis voort naar Ouagadougou. Als het 17.00 is landen we in Niger. (Zelfde tijd als Nederland) Een half uur later zetten we onze vlucht voort en 17.30 landen we in Ouagadougou. (Een uur vroeger dan Nederland)
Met de bus worden we van het vliegtuig naar de aankomsthal gebracht. Sinds de eerste keer in Burkina, is het hier wel opgeknapt. De bureaucratie is nog steeds hetzelfde. Eerst een beambte, die je gele boekje (inentingen) controleert, dan twee beambtes die je paspoort bekijken en tenslotte nog een ambtenaar die alles nog eens overdoet. Als we de bagage hebben opgeladen kunnen we door de douane. We hebben niets aan te geven en de “heren” doen niet moeilijk als ze horen wat er in de koffers van de fransen zit. (Boeken, lesmateriaal, hulpgoederen, etc.)
We krijgen na de douane nog wel een controle op de kaartjes die zijn afgegeven toen we de bagage inleverden. Je moet aantonen dat de bagage die je bij je hebt ook werkelijk van jou is.
Tegen zeven uur staan we buiten. Weer valt het me op dat het hier ontzettend warm is. (36gr) Een aantal bekenden van mijn neef Philippe komen ons afhalen. We laden de bagage in en even later rijden we door Ouaga op weg naar ons onderkomen voor de komende dagen. Net als een aantal voorgaande keren is dat het Centre Jean Paul II. Daar aangekomen installeren we ons, maken kennis met de anderen, drinken nog wat en dan gaan we naar bed. Morgen vroeg weer op. We zijn weer in Burkina Faso.
Oant in oare kear.
Groetnis Sjirk