Woensdagavond, net na het eten. Nog even met de beide jongens op de skelter een rondje om.
Boskleane uit en via het schelpenpaadje langs de sloot richting fietspad. Toegegeven, dit paadje is niet al te breed en onze skelter wel, maar toch.
Resultaat na 50 meter: aan werkelijk alle 4 de banden kleven verse plakken hondenstront en aan de kleur te zien nog van vier verschillende producenten ook.
Eenmaal op het fietspad: “even aan de kant jongens, er komen fietsen aan”. Skelter wordt de berm ingestuurd en weer terug op het fietspad… u kunt het wel raden.
Denk als hondenbezitter ook even aan kinderen en zeker ook aan hun ouders. Bermen zijn in kinderogen onderdeel van het wandelpad; de bossen zijn groot genoeg om uw hond niet net naast het pad te laten poepen.
O ja: met oplossingen als ‘beter uitkijken’ kunnen we niets want onze skelterchauffeurs zijn 2 en 5 jaar, en die hebben dus wel wat anders te doen dan constant naar beneden te kijken.
Dit is niet de enigste plaats waar stront ligt. Zelfs op de grasveldjes aan de greatekamp kun je alleen nog met hoge laarzen lopen. Het wordt hoog tijd dit er een opruimplicht komt. Veel dorpen hebben dat al. Boete €50.00
Ahg.. Als de nood hoog moet je wat!
Ik bin it folledich mei de skriuwers iens. Ik en in hiele soad minsken mei in handicap. moatte ek de dyk op. En yn Bakkefean wenje nochal wat minsken mei in handicap. En dy binne ôfhinklik fan in rolstoel of skootmobiel. En ik tref regelmjittich stront op de stoepe. Dat komt allegearre oan de bannen en de rolstoel moat ik ek brûke yn de hûs, museum, Dúndelle en sa wat hinne, en hy moat ek yn de auto stean. En foaral jûns as it donker is dan sjogge wy net wêr as dy stront leit. Dus hûnnebesitters lit jim hûn yn jim eigen tún poepe en net by in oar op de stoepe. En de namme fan de hond bezitter zet dyn namme derûnder en libje mei mei ús. Want do witst nea hoe as dyn takomst derút komt te sjen.